D D# D D# D
منو تو دو تا پرنده تو قفس زندونی بودیم ... جای پر زدن نداشتیم ولی آسمونی بودیم
D D# D D# D
ابرو بارونو میدیدیم اما دنیامون قفس بود ... چشم به دور دستا نداشتیم همینم واسه ما بس بود
D D# D D# D
اما یک روز اونایی که ما رو با هم دوست نداشتن ... تو رو پر دادنو جات هم یه دونه آینه گذاشتن
D D# D D# D
منِ خوش باور صادق فکر میکردم رو به رومی ... گاهی اشتباه میکردم من کدومم تو کدومی
D D# D D# D
با تو زندگی میکردم قفسِ تنگو سیاهو ... عشق تو از خاطرم برد عشق پر زدن تا ماهو
D D# D D# D
اما یک روز باد وحشی رویاهامو با خودش برد ... قفس افتادو شکستو آینه افتادو ترک خورد
D D# D D# D
تازه فهمیدم دروغ بود دنیایی که ساخته بودم ... دردم از اینه که عمری خودمو نشناخته بودم
D D# D D# D
تو تو آسمونا بودی با پرنده های آزاد ... منِ تن خسته رو حتی یه دفعه یادت نیوفتاد
D D# D D# D
حالا این قفس شکسته راه آسمون شده باز ... اما تو قفس نشستم دیگه یادم رفته پرواز
سياوش قميشی-تصور کن